سلام مهربانِ مهربانِ مهربانِ منْ ــــــــــــــــــــــــــــــــــ خدایِ منْ .

دیگر گذشت ...  هرچه بود هرچه نبود گذشت

حالا هستیم منوُ ُ ُ ُ ُ ُُ توُُُُ ُ ُ ُ ُ ُ شبو ُ ُ ُ ُ ُــــــــــــــــــ همه ی ستاره های جامانده در فضای سکوت زده ی پاییزِ شهرِ زمین

حالا هستم برای بی قراریِ آغوشت هستم

خارج از محدوده ی انزوای چشمهام در جشن و هیاهوی بغض هائی که خانه نشین دفترهای ماتم گرفته ی تنهائی های منجمدم بودند .

دست هایت را به چشمانم بکش و سکوتم را از روی خط ممتد تنهایی های پرپرمان درو کن

سوت دلم تو را به ادراک شراب شب زده ی چشمهام رهنمون می سازد که هرشب سال خورده تر می شود

و ماه را تو بیاور که مهتابش را پهن کند      

روی خط ممتدی که از احساس بی ضربان من بر صفحه ی تاریک چشمهای شهرِ تابی انتها انتظارزده میرود

و شُک سردی اشک های من این خاموشی ممتد را بیدار نمی کند

وقتی خیالْ پرده پوشِ مردابِ حقیقت است

ببخش بازهم به من ببخش سکوتی را که به احساسم تازیانه می زند برای عشق بازی هایی که هرشب شکسته ترم می کند

و نور سوزنیِ ستارگان که آنقدر در چشمانم فرو میروند تا تنگ شکسته ی روحم چکه چکه تهی شود و قلبم له له بزند و بتپد باز صبح که می شود بتپد  بتپد حتی در انتظاری که از خیابان مستقیم چشم های من به تمام فرعی های وجودم پاشیده می شود .

دلتنگم خدا دلتنگم  

زیر پوشش زمین خوابم نمی برد  

دیوارها روحم را فشار می دهند  

برای رسیدن به تو نگاهم مدام به در و دیوار می خورد  

مثل پروانه

درون شیشه ای که تاریکی به آن حجوم می آورد   

نگاهم میشکند ................ خورد می شود

بغضم در حجم سر پر و خالی می شود  

و زمان در حجم بغض می میرد  

سایه ها نگاهم را سیاه می کنند  

و ذهنم رنگ ها را تزویر بودن 

هنوز نفهمیده ام جای پاهای من چرا این جا باید نقش ببندد  

اشک پرده ی چشمهام را میدرد  

آسمان دارد زمینی می شود  

یعنی آرزوها مثل ابرها بی هوده اند ؟ 

در حجم بغض یک نگاه می خوابند

در حجم شکستن یک سکوت می میرند  

سقف آسمان کوتاه تر می شود  

زمین محفظ مردن ماست نه ؟

دوباره نمی خواهم پاییزی باشم اما ...

رویا هایم نقش پاییزند

تو همیشه هستی خدا هستی

این بودن های من است که روحم را به تلاطم می کشد

صدای خشک خش خش برگ ها را میشنوم

می دانم که می گویند هر قدر خاکی و ناتوان باز باید تورا خواند :

یاربِّ یاربِّ یارب

صدای قارقار کلاغ ها را میشنوم

می دانم که می گویند هر قدر تاریک باز نباید فراموش کرد :

... یا وجیهاً عندالله اشفع لنا عندالله

ولی سکوت تو را هنوز نمی توانم بفهمم

نمی توانم بخوانم

بنویسم

یاربِّ یاربِّ یارب ............

نگاه ماست که نقاشی را رنگ می کند

پاییز سرد نیست

این خیال بی روحی که به میبندیم برگ هارا خسته می کند

من کاجی را دیدم که مثل کودکی هایم سبز بود

پاییز فرصتیست برای دیدن دیدنی های بهار

با سکوتی که امکان شنیدن ها را ضریب میدهد

خدااااا خدای من

هنوز برایم همان خدای مطلق و سپید کودکی هستی ؟

که مرا حریص می کرد به تمام قاصدک های زمین

من کودک عجول شب های همیشه

اما هنوز طلوعی ندیده

خو کرده ام به غروب های پی در پی